این مطلب از سایت گوگل گرفته شده است و بنده هیچ تضمینی برای صحت این موضوع نمی دهم.

نیمه دوم سال 1370 شایعاتی مبنی بر امکان تماشای برنامه های شبکه های تلوزیونی خارجی در سطح جامعه به گوش رسید اما به جز معدود افرادی به تجهیزات مناسب برای دریافت مناسب تصاویر از این قبیل شبکه ها دسترسی پیدا کرده بودند کمتر کسی این شایعات را جدی می گرفت در عین حال این جماعت بی خبر اندکی نیز غافل از اینکه برای تماشای برنامه هایی این قسم شبکه ها به غیر از آنتن (که البته نوع آن هم باید متفاوت باشد) باید از تجهیزات دیگری نظیر ال.ان.بی و ریسور نیز برخوردار بود، با نصب اشیایی مانند در ظروف فلزی و یا افزودن پره هایی بیشتری به گیرنده های معمولی خود تلاش بیهوده و ناموفقی به خرج می دادند تا شاید چشمان خود را میزبان تصاویر برفکی و تاری بنمایند که به زعم آنها از فراسوی مرزها می آمد. این وضع همچنان ادامه داشت تا اینکه در پاییز و زمستان سال 1372 شرایط به یکباره دگرگون شد! و دیری نپایید که پشت بام های تهران و برخی شهرهای بزرگ دیگر، اشیاء عجیب و غریبی که بی شباهت به سپرهای جنگی روزگاران گذشته نبود و دیش ماهواره ای نامیده می شد در خود جای داد. با نصب این قبیل گیرنده ها، از اوایل فروردین ماه 1373 ماهواره و پخش مستقیم ماهواره ای به یکی از کانونی ترین موضوعات مورد توجه بخشی از جامعه ایران تبدیل شد.

به این ترتیب پایتخت و بعضی شهرهای بزرگ (یعنی مراکزی که بیشترین آنتن های ماهواره ای در آنجا نصب شده بود) خود را در معرض سیگنال های ده ها شبکه خارجی یافتند. تخمین تعداد دیش های دریافت ماهواره ای کشور در روزهای آغازین آن بسیار مشکل است.

در تهران این تخمین برای دوره ای که از پاییز 1372 شروع شده و تا اواسط بهار 1373 به درازا می کشد از دویست تا سیصد هزار دیش ماهواره در نوسان بوده است. همچنین طبق گزارش مطبوعات، بر اساس یک نمونه گیری تصادفی که ظاهراً توسط وزارت کشور انجام گرفته بود، از 30 هزار دیش ماهواره ای نصب شده بر روی پشت بام های تهران عکسبرداری هوایی شده است.

مطلب جالبی بود... علی الخصوص اونجاش که گفته بود اشیایی عجیب و غریبی که بی شباهت به سپرهای جنگی روزگاران گذشته نبود!!