امت اسلام بى رنگ و رياست                             در شعارش دوستى ، صلح و صفاست

عشق حـق توحيد ذاتى هر كسى                          هست مكتـوبات فراوان و بسى

گر تو خـواهى نور حق را منظره                        چشـم دل را باز كن نى باصره

امت اسلام ز هر سنخ واحد است                         چونكه ربش آن خداى واحد است

امت اسـلام بى رنگ و رياست                            در شعارش دوستى صلح و صفاست

وحدت اسلام كند جهل را تباه                              دور راند ظالمان روسياه

وحدت اسلام نمايد مسلمين                                چيره بر هـر ملتى روى زمين

دشمنان قـادر نباشند در گزند                              تا زمانى مسلمـين در وحدتند

امت اسلام بى رنك و رياست                              در شعارش دوستى صلح و صفاست

وحت اسـلام در اين مه جلوه گر                         ماه ذالحجه زمـاه هاى قمر

به تنگ انوه رسیدم با دل تنگ                      تنم مجروح و پاهایم شده لنگ

پیاله بر زدم آبی ز برکه                               زگرمی دور فکندم بار و خرقه

ولی این آب آب کوثرم نیست                         کنارم ساقی و مه دلبرم نیست

همان آبی گرش یکبار بنوشم                        عطش دور افکند از جان و هوشم

به باغ و گلشن و روی چو ماهت                   ز اول عادتم دادی کنارت

ولی افسوس به دورم کردی افسوس              پیشمانم پریشان داد و افسوس

ز دست کی بنالم از دل خویش                      ز خود کرده پریشان شد دل ریش

چرا گولم زدی شیطان بدینسان                     چرا آتش زدی بر پیکر و جان

ز اوج افکنده گشتم بر دل خاک                    چقدر زجرم دهی من کی شوم پاک

ز نافرمانیت هیهات هیهات                          ز دور افتادنت قلبم شده مات

محمد دين و ايمانم تويى تو                         محمد نور رحمانم تويى تو

ربيع اول ربيع گشت با وجودت                    نبوت با رسالت تار و پودت   

 محمد رحمة للعالمينی                               شفيع در روز محشر مسلمينى

محمد منتهاى حق اليقينی                           رئيس انبياء و مرسلينى

محمد شاه مردان خداوند                            زمين و آسمان مدحش نمايند

محمد از ملائكها جلو راند                          سلام بر رب خويش از جان و دل راند

محمد وصف تو گويد خداوند                       حسودان چشمشان كورند كورند

محمد نور عين هر مسلمان                        كنار عرش كرسی نزد رحمان

محمد خلق و خويت هست قرآن                  محمد بوى تو ورد است و ريحان

محمد عشق تو عشق است به رحمان          شب معراج به حق گشتى مهمان

بارالها بارالها باراله                                   عشق خدا اول خدا اخر خدا

عشق خدا عاشق خدا معشوق خدا                  کعبه و میخانه و مقصود خدا

ظاهر و باطن لطیف و نور تویی                    کعبه را دل از ازل منظور تویی

عشق تویی ایمان تویی درمان تویی               لذت هر دو جهان و جان تویی

سقف کاخهای گدائیم عرش توست                 قلب ناچیز خدائیم فرش توست

چون دمیدی روح خویش در کالبدم                عطسه و شکرت نمودم ای صنم

من به درگاهت بنالم روز و شب                     در هوایت بی قرارم روز و شب

سر ز کویت بر ندارم روز و شب                   بیقرارم بیقرارم بیقرارم روز و شب

قاضی از هر دو جهان دل دور دار                 چون نظر داری به سوی زلف یار

در نظر بازی به سربازی رسی                     غیر معشوق بی نیازی میرسی

شبی از دوریش کنج مکانی                         به خود پیچیده بودم چون کمانی

به هر سوزی که از قلبم بر امد                     بسوزاند این تن بی جان و فانی

تن سرکنده پرپر میزنم من                            نمایان گشت اخر جانفشانی

چنان آهی که از دل برکشیدم                         صدایش میرود تا کهکشانی

به اسمهایش که چون مروارید شب               گرفتم خو و انس اندر نهانی

ملائک گر شنیدید سوز دل را                        پیامم را برید فی الحال و انی

به یکدل بیم و دیگر آرزو را                        ز مقبولی او مرفوض نمانی

جدا افتاده از بنیاد خویشم                            در این خاکی که باشد جنس کانی

مجسم گشت در اعماق قلبم                          سبک بالا بلند ابرو کمانی

نمودم التماس با بیم و اندوه                        کزاین دلمرده هم غافل مانی

همش باریده ام خون بر جبینم                     زهجرانت بسر بردم جوانی

شمارم لحظه ها از بهر وصلت                     رهایم کن ازین دنیای فانی

بگفتا گر بخواهی کام دل را                         به اوراد شب و سبع المثانی

تمرکز کن تمام کوششت را                          زاحوال درون جاهل نمانی

گشته ام از خود ز خود بی اختیار                     هرچه هستی است این جهانش نیست کار

چهره پنهان کرده ای پشت نقاب                       انعکاسش درد و رنجم آشکار

درد و رنجم از همین زندان بود                        جان گریزان از تن است و خوار و زار

چشمه ایی جاری شده از بطن ون                     چشمه های کون و هستی بیشمار

قطره ایی گر راه بری در عمق ون                    نیک بینی کل عالم شرمسار

قطره ایی یا آن وجود جوهری                         آسمانها و زمین با کار و زار

اتصالم کن به اسرار وجود                              تا رها یابم  ز هجرت یار یار

چون خلیل الله بزرگ انبیا                              هر رهی در پیش او شد آشکار

یا محمد خاتم کل رسل                                   گشت مسرور و سعید از بزم یار

مخلصی و صادقی و چاکری                           پیشه کن در راه عشق چون یار غار

اقتباس در مقام بندگی                                  استقامت از عُمَر چون کوهسار

بیعت رضوان مرشد با مرید                          دوری عثمان نمودش بیقرار

قاضیا درد و غمت پایان شود                        شو مرید شیر حق دلدل سوار